Jeśli znajdziesz błąd ortograficzny lub merytoryczny, powiadom mnie, zaznaczając tekst i naciskając Ctrl + Enter.
Świat starożytnych Rzymian obfitował w szereg niesamowitych ciekawostek i informacji. Źródłem wiedzy o życiu ówczesnych Rzymian są głównie dzieła pozostawione nam przez pisarzy i dziejopisarzy. Rzymianie pozostawili po sobie mnóstwo dziwnych informacji i faktów, w które naprawdę czasami ciężko uwierzyć.
Zachęcam do podsyłania mi swoich propozycji oraz wskazywania ewentualnych poprawek lub nieścisłości.
Aulus Korneliusz Celsus był rzymskim uczonym i encyklopedystą z I wieku n.e., znanym przede wszystkim jako autor dzieła De Medicina, jednego z najważniejszych źródeł wiedzy medycznej starożytności. Opisał on w swoim dziele różne metody leczenia chorób ogólnych, a w tym zalecał upuszczanie krwi (sanguis mittendus), jako działanie zapobiegawcze w przypadku przepełnienia organizmu nadmiarem „płynów”.
Pliniusz Starszy w swojej „Historii naturalnej” (Księga XXXVII, rozdział 12) opisał elektrostatyczne właściwości bursztynu. Zauważył, że potarty palcami, pod wpływem ciepła, przyciąga lekkie przedmioty, takie jak plewy, suche liście i włókna. To spostrzeżenie Pliniusza pokazuje, jak starożytni uczeni obserwowali i opisywali zjawiska przyrodnicze, które dopiero wiele wieków później zostały naukowo wyjaśnione.
Brutalność i okrucieństwo często kojarzą się ze starożytnym Rzymem, a jednym z najbardziej przerażających zwyczajów był zwyczaj wykorzystywania skazańców jako „ludzkich latarni”. Jak wyglądał ten okrutny sposób karania i co mówi o mentalności rzymskiego imperium? O tym w poniższym artykule.
„Roczniki” nazywane także „Annałami” (Annales) autorstwa Kwintusa Enniusza (239 – 169 p.n.e.) to monumentalny poemat epicki, który miał na celu opowiedzenie historii Rzymu od jego mitycznych początków aż po współczesne Enniuszowi czasy. Uważany za jednego z ojców literatury rzymskiej, Enniusz zrewolucjonizował poezję epicką, wprowadzając do niej wpływy greckie i adaptując klasyczny grecki heksametr daktyliczny, co uczyniło go prekursorem epickiej tradycji rzymskiej.
Carpentum było jednym z najważniejszych środków transportu w starożytnym Rzymie, pełniącym zarówno praktyczne, jak i symboliczne funkcje. Ten dwukołowy pojazd, najczęściej ciągnięty przez konie lub muły, służył przede wszystkim rzymskim elitom – zwłaszcza kobietom i kapłanom.
Calceus to typowy rzymski but, który pełnił kluczową rolę nie tylko jako ochrona stopy, ale także jako wyznacznik pozycji społecznej. Był to but zakrywający całą stopę, wiązany na wysokości kostki i na przodzie, wykonany z trwałej skóry, często barwionej na charakterystyczne kolory, odzwierciedlające status jego właściciela.
Rzymianie byli znani ze swojego doskonałego zmysłu inżynieryjnego, który znalazł swoje odzwierciedlenie nie tylko w budowie akweduktów czy dróg, ale także w planowaniu miast i fortów. W szczególności system wytyczania ulic stał się jednym z najbardziej charakterystycznych elementów ich urbanistyki, a jego wpływy są widoczne w miastach na terenie dawnego Imperium Rzymskiego aż do dzisiaj.
W starożytnym Rzymie bursztyn był cenionym materiałem o wielorakim zastosowaniu, od biżuterii po amulety i ozdoby domowe. Jego niezwykłe piękno, właściwości lecznicze oraz rzadkość przyciągały uwagę nie tylko zamożnych obywateli, ale także samych cesarzy. Skąd wzięła się ta fascynacja bursztynem i jaką rolę odgrywał w rzymskiej kulturze?
Cornu, znane także jako „róg legionowy”, to jeden z najbardziej charakterystycznych instrumentów muzycznych starożytnego Rzymu. Jego dźwięk rozbrzmiewał na polach bitew, podczas triumfalnych pochodów oraz w teatrze, symbolizując potęgę i dyscyplinę rzymskich legionów. Ten duży, zakrzywiony róg wykonany z brązu pełnił nie tylko funkcję muzyczną, ale także komunikacyjną.
Starożytność kojarzy się przede wszystkim z wielkimi filozofami, wojownikami i architekturą, ale jednym z najciekawszych aspektów antycznego życia jest sztuka kulinarna. Wśród zachowanych dzieł starożytnego Rzymu szczególne miejsce zajmuje „O sztuce kulinarnej” (De re coquinaria) autorstwa Apicjusza, uważanego za jednego z pierwszych gastronomów w historii.
